Silence!

(Fotoğraf: Günlük Ayracı - Arnavutköy, İstanbul)

İstediği olmadığında zırıldayan bi çocuk gibi hissediyorum bugünlerde, yine.

Sanki hiç büyümemişim gibi, sanki yaşadıklarım beni hiçbir zaman olgunlaştırmamış gibi.

Sanki 15 yıl önceki çocuğum.

Basit kalp kırıklıklarım var sanki.

Sanki kafamda oynayıp kırıp döküyorum da, ondan ağlıyorum gibi.

Sanki yıllar önce içimde başlayan boşluk hala devam ediyor gibi.

Sanki "Hah! Buldum onu sonunda!" dediğim insanlardan yana hevesimi kısa sürede alıp elimin tersiyle itmişim gibi.

Sanki "Olmuyo işte!" demişim gibi.

Sanki kendi ellerimle adamlar yaratıp sonra da "Uymadı, bye!" deyip buruşturup atmışım gibi.

Sanki kafamdaki adamı bi gün bulacakmışım gibi.

Sanki masallara inanırmışım gibi.

Sanki o gün geldiğinde tüm bu sorunlarım bitecekmiş gibi.

Sanki bütüüün bunlara koşulsuz inanırmışım gibi.

Sanki inanmak istermişim gibi.

Sanki gerçeği bilmiyormuşum gibi.

Skinny Patrini'den o kadar da hoşlanmazken sanki severmişim gibi dinlemişim gibi.

"Switch off" tuşum olmasını istermişim gibi sanki bi de.

Bunun şiir olduğunu sanmışsın gibi sanki biraz biraz.

Ama içimden gelenleri yazmışım gibi daha çok sanki.

Sanki şekil olsun diye de her cümleye yeni satırda başlamışım gibi.

Sen de bunu yemişin gibi sanki.

Çok mu sarkastik oldum sanki amk?

İyi oldu, çok da güzel oldu sanki gibi.

Sanki "Yersen?" gibi.

Arnavutköy'den kapalı havada çekilen bi boğaz karesi gibi.

Sanki onun çok da sikindeymişim gibi.